‘Ik doe het saffel wel’

In gesprek met Pieter Pelt, voormalig directeur van DSG. Utrechtse domtorentjes van heerlijke chocolade, zoetzoute spritsen van bakkerij Theo Blom en flesjes water als proviand. Aan de kade van de Vaartsche Rijn ter plaatse van Sybrands Place, wachten Pieter Pelt [voormalig directeur DSG & lid van de RvC van DSG], John Faas [Business Unit Manager Baars & Bloemhoff], Johan van der Meer [Manager Digital Commerce] en Dimitri Traas [Content Marketeer Baars & Bloemhoff] op de komst van Schipper Thijs. Met een sloep varen ze terug de geschiedenis in die zich hier afspeelde. Leuk en aardig allemaal, maar wat heeft dit met 50 jaar Baars & Bloemhoff te maken?

Om te beginnen leggen we je een paar dingen uit

Sybrand’s Place, gelegen aan Rotsoord 17 in Utrecht en pal aan de Vaartsche Rijn, is het hart van het e-commerce development team van DSG. Hier werken web developers, designers en data-analisten samen aan onder andere de websites van Stiho en Baars & Bloemhoff.

Wie is Sybrand?

Een goede vraag die meteen alles met de hoofdpersoon van dit interview te maken heeft. In 1926 begon Gerrit ‘Sijbrand’ Pelt in de werfkelders aan de Oudegracht -onder de Winkel van Sinkel- de Stichtse Houthandel, later Stiho en in vanaf 2019 DSG. ‘Sybrand’s Place’ is een verwijzing naar hem.

Wat heeft dat met Baars & Bloemhoff te maken?

In 1999 wordt Baars & Bloemhoff overgenomen door de Stiho Groep. Destijds voor Gerard Bloemhoff en Goodwin Baars een logische keuze vanwege het feit dat het een familiebedrijf is met dezelfde kernwaarden en veel ervaring. Sindsdien bedient DSG met de formules Baars & Bloemhoff, Stiho, Bouwmaat, Qoqon en Giebels Interieur- en bouwend Nederland met (plaat)materialen, gereedschappen, beslag, diensten, advies en inspiratie.



Terug naar de boottocht over de Utrechtse grachten. Want je leest het goed, aan boord is Pieter Pelt, kleinzoon van Gerrit Sijbrand Pelt en voormalig directeur van De Stiho Groep. We zijn nieuwsgierig naar de historie van het bedrijf en de locatie, de overname en de samenwerking met Gerard Bloemhoff & Goodwin Baars en willen alles weten over zijn kijk op het bedrijf. Pieter, we varen over de Utrechtse grachten waar jouw opa Gerrit Sijbrand Pelt 96 jaar geleden vanuit de werfkelder de Stichtse Houthandel is gestart. Wat zijn jouw herinneringen uit deze tijd?

“Mijn opa was een eigenwijs mens en stopte rond zijn vijftiende met school, om te gaan werken bij Bruynzeel in Zaandam, een groot houtbedrijf. Hij klom daar vrij snel op tot vertegenwoordiger. Met de motorfiets ging hij langs de klanten, vooral houthandelaren. Tijdens deze periode zag hij veel bedrijven. Sommigen pakten het goed aan, veel ook niet, zo vond hij. Als klein kind zei mijn opa al vaak: ‘ik doe het saffel wel’ (ik doe het zelf wel). Je kunt het wel raden, hij vond het veel leuker om een eigen bedrijf te hebben dan voor anderen te werken. En zo kwam het dat hij op zijn zesentwintigste voor zichzelf begon.”

Was het inderdaad zo simpel in die tijd en met zijn leeftijd?

“Hij twijfelde wel over wat en waar hij precies ging ondernemen. Met zijn verloofde, later zijn vrouw en dus mijn oma, had hij een afspraak gemaakt. Als hij zijn eigen bedrijf zou starten zouden ze gaan trouwen. Op een gegeven moment deed zich de kans voor om Harffs Houthandel aan de Oudegracht over te nemen. Opa stuurde zijn vriendin een telegram. Zij telegrafeerde terug: ‘Nu of nooit!’.”

Was de aanpak van jouw opa meteen anders dan de anderen?

“Opa focuste zich écht op zijn klanten en wat die nodig hadden. De slogan was: ‘Bij ons ligt klaar wat u zoekt!’. De concurrent leverde alleen maar hout. Wat hij ook anders deed, was dat hij zelf geen houtbewerkingsmachines had staan. Daarin werkte hij samen met andere partijen. Het voordeel was dat hij veel courante maten, zoals vloerplanken uit voorraad kon leveren. Anderen hadden een week levertijd! Dat was toen al een van onze sterke kanten. Tot aan de oorlog waren het goede tijden voor het bedrijf.”

De oorlog zal er wel flink ingehakt hebben, hoe is het bedrijf na die tijd weer opgebouwd?

“Na de oorlog was er geen hout meer over, dat was allemaal de kachel in gegaan. Er werd een herstart gemaakt. Ze verhuisden toen ook naar een andere locatie, de Wittevrouwensingel in Utrecht. Het hout kwam hier op dekschuiten aan en werd met de hand gelost en naar binnen gelopen. Rond 1960 werd het bedrijf van Stichtse Houthandel omgedoopt tot Stiho.”

Wanneer kwam jouw vader in het bedrijf?

“In 1954, na zijn studie en dienstplicht. Hij nam al snel de dagelijkse gang van zaken van opa over. In die tijd werd er al op verschillende locaties gewerkt. Op de Weerdsingel de bouwstoffen en op de Wittevrouwensingel het hout. Uiteindelijk werd in 1967 een industrieterrein aan de Lage Weide aangekocht. Het bedrijf bleef deels in de binnenstad en alles dat hout en plaat was verhuisde naar de Lage Weide.”

Wanneer ging je zelf in het bedrijf werken?

“Ik begon zo rond mijn dertiende al met vakantiewerk. Vegen aan de Wittevrouwensingel, echt een vreselijke baan. Blaren op mijn handen van de bezem en hard werken. En aan het eind van de week een teleurstellend envelopje met 15 gulden. Ik dacht toen: ‘Hier ga ik nooit werken!’ Dat wist ik echt zeker.” 

Toch kwam er een omslagpunt, wanneer was dat?

“Een aantal vrienden werkten bij multinationals en vertelden hoe ze daar werkten. Dat je collega’s een soort vijanden zijn die je moet verslaan. Voor mij was het meteen duidelijk: ‘daar wil ik niet naartoe!’ In een bedrijf moet je elkaar niet tegenwerken maar juist samenwerken om ergens te komen.”

Pieter vult lachend aan: “En eerlijk is eerlijk, ik had ook wel de behoefte om het baasje te zijn. In het eigen bedrijf ging dat vermoedelijk sneller.”

Welke functies heb je bekleed binnen het bedrijf?

“Ik ben begonnen op het DC en vervolgens anderhalf jaar op de verkoopafdeling. Daarna als vestigingsmanager in Wijchen en later ook in Helmond. Twee jaar later was ik verantwoordelijk voor alle Stiho vestigingen. In 1993 ging mijn vader met pensioen en nam ik het stokje over. Ik was toen 33 en realiseerde me pas achteraf dat dat best jong was!”

De bocht met de oude werfkelders nadert, Dimitri haalt de chocolade domtorentjes tevoorschijn en Pieter duikt nog even de geschiedenis in…

“De oude werfkelders zijn prima om hout in te bewaren. Hier aan de kade bij het platform werd het hout van de dekschuiten naar binnen gelopen in de werfkelders. Deze lopen helemaal onder de winkels door. Het zijn enorme kelders, dat zie je zo niet als je erlangs vaart. Rond 1940 hadden we hier 14 werfkelders en 3 pakhuizen.”

Terug naar 1993, niet lang daarna kwam Baars & Bloemhoff in beeld als interessante partij voor de interieurbouw, hoe heb je hen leren kennen?

“We leverden al aan de interieurbouwer en dit bracht logistieke uitdagingen met zich mee. Gruizige bouwmaterialen in combinatie met plaatmaterialen waar geen krasje op mag komen. Hoe gaan we dat doen? Toen zijn we concurrenten gaan onderzoeken binnen de interieurbouw tak en kwamen we bij Baars & Bloemhoff. Tijdens het eerste gesprek klikte het meteen. Het begon met wederzijds vertrouwen en zij kenden onze reputatie. We moesten het alleen nog over de prijs eens worden. Binnen een maand waren we eruit en was het geregeld.”

Naast Baars & Bloemhoff zijn er nog 4 andere formules binnen DSG, hoe zie jij de ideale samenwerking tussen deze formules?

“De huidige samenwerking heeft als kracht dat er van elkaar geleerd wordt. Vindt de ene formule iets uit dat werkt, dan wordt dat ook in de andere formule(s) geïmplementeerd. Blijf dat ook vooral in de toekomst doen. En optimaliseer de samenwerking voor de beste klantbeleving. Bijvoorbeeld het aanbod van standaard meubelbeslag zoals ladegeleiders en scharnieren bij plaatmaterialen. Het Giebels assortiment leent zich daar uitstekend voor en de formules kunnen zo samen een enorme stap voorwaarts maken.”

Welke tip zou je Baars & Bloemhoff nog mee willen geven?

“Ik groeide op met de gedachte dat niet alles hetzelfde blijft. De wereld verandert omdat wij hem veranderen. Dat is ook de tip die ik mee zou willen geven aan Baars & Bloemhoff: ‘Blijf jezelf, wordt anders!’.”